Temat zawsze na czasie. Przeczytałam książkę autorstwa terapeuty Terrence`a Real "Jak mam do ciebie dotrzeć?" o różnicach w postrzeganiu związków przez kobiety i mężczyzn. Najciekawszy był dla mnie wątek budowania intymności. Autor podkreśla, że namiętność i więź może być stopniowo tracona lub budowana w setkach małych czynności, gdy nie podniesiesz wzroku gdy druga osoba coś mówi, nie posłuchasz dokładnie. I to nie znaczy, że przydarza się nam coś okropnego, przydarza się nam coraz mniej dobrego. Tracimy namiętność, czyli "pasję" do siebie, więź która jest źródłem radości i przyjemności.
Każdy związek przechodzi wg autora przez 3 etapy:
obietnica (harmonia) - stan początkowego zakochania, zbudowany na namiętności, to tzw. "miłość bez wiedzy" lub też jak nazywa go autor czas spędzony "oko w oko", gdy patrzymy na siebie z zachwytem. Mamy wtedy nadzieję, że wszelkie rany, nieporozumienia, drobne różnice, które widzimy, same się zagoją.
rozczarowanie (dysharmonia) - to czas "bolesnej wiedzy", kiedy drobne różnice urastają do rangi konfliktów. Najlepiej obrazuje to chyba metafora Jamesa Framo terapeuty par: "Pewnego dnia obudzisz się, odwrócisz się do swojej żony i uświadomisz sobie, że już to skądś znasz. Że w łóżku nie leży osoba, w której się zakochałeś, że wszystko jest okropną pomyłką. To pierwszy dzień twojego małżeństwa."
głęboka miłość (naprawa) - czas kłótni jest początkiem prawdziwego związku, o ile przetrwamy go konstruktywnie. Na etapie trzecim zaczynamy naprawę, a zdolność do niej jest istotą każdego związku.Dobrze jest w tym czasie wracać do czasu namiętności, bycia "oko w oko" i łączyć go z dojrzałym stanem "ramię w ramię", na który składa się uważność na drugą osobę, drobne przyjemności, ale i codzienne obowiązki.
Sama mam przekonanie, że jeśli się kłócę, to znaczy, że mi na drugiej osobie zależy:) Ale najważniejsze i najtrudniejsze jest to, co zrobi się po kłótni. A Mama i Biblia mówią, że trzeba się pogodzić przed zachodem słońca....
