Z błyskiem w oku: Konferencja Trenersko-Coachingowa Profectus

11-12 maja miałam przyjemność brać udział w konferencji Trenersko-Coachingowej Profectus. Świetna organizacja, ciekawy dobór tematów, nie nadążałam z zapisywaniem inspiracji.. to doczytać, tu zajrzeć. Podzielę się inspiracjami z kilku wykładów i warsztatów.

Maciej Kocurek z Wszechnicy UJ poprowadził otwierający wykład o coachingu w bardzo interaktywny sposób. Zastanawialiśmy się nad rolą coacha w stosunku do trenera, mentora... i kolegi, na chwilę publiczność stała się wielogłowym coachem zadając pytania, które zbliżały lub oddalały klienta od celu (dosłownie, bo klient szedł w stronę drzwi lub okna), określając swoje „marzenie z terminem realizacji”. W wykładzie Leszka Zawlockiego (Izba Coachingu) zabrakło mi refleksji nad etycznymi aspektami zawodu coacha (jak głosił tytuł) lub przykładów superwizji, skupialiśmy się bardziej nad praktycznych i finansowych warunkach akredytacji, a szkoda, bo mogłoby to być miejsce na ciekawą dyskusję. Mój niedosyt zmalał po wykładzie Romualda Kępy (PCC ICF), który opowiadał o dylematach coacha pracującego w środowisku biznesowym, godzącego interesy klienta, przełożonego i organizacji przy zachowaniu jednoczesnej transparentności między tymi trzema stronami. Odwaga stawiania niekomfortowych pytań również przełożonym („W czym pan najbardziej przeszkadza pracownikowi”?), uważność na wartości i dążenia, które wnosi klient, to na pewno wyniosłam z tego spotkania.

Adam Aduszkiewicz wniósł ciekawą perspektywę filozoficzną do dyskusji – coach jak greccy sofiści skłania do ciągłej konfrontacji swoich poglądów z rzeczywistością („Gdy masz poglądy, to nie myślisz” - mówił Piron). Pan Adam mówiąc o life-coachingu jako szukaniu drzemiącej w nas siły, która chroni nas przed wypalaniem się, zachęcał do myślenia z troską o sobie („Jak troszczę się o siebie?”) i podsumował ją w czterech kluczowych zachętach:

Gdy odeszliśmy już od coachingu tak daleko jak można było... przyszła pora na warsztaty o coachingu w pracy z młodymi osobami i ich otoczeniem Aleksandry Matyjaszczyk (Norman Bennet Academy). Zapadło mi szczególnie w pamięć jedno zdanie podopiecznej Pani Oli „Trzeba sprawdzać, czy moje marzenia są naprawdę moje” (Paulina, 9 lat). Metoda ma wspierać rodziców i dzieci w zdobywaniu skuteczności, uczeniu się o swoim wpływie, różnorodności, przyjaźni i sposobach na rozwiązywanie konfliktów.

Przykłady z warsztatu zyskały szerszą perspektywę drugiego dnia dzięki wykładowi Agnieszki Bożek (Pracownia Elżbiety Sołtys) o coachingu rodzicielskim na świecie i w Polsce. Łączenie podejścia systemowego (rodzina jako całość części, które na siebie nawzajem wpływają), metod coachingowych i wzmacnianie rodzicielskich kompetencji staje się coraz popularniejsze i wydaje się bardzo potrzebne. Maciej Olsztyński (Transmisja) poruszył temat ważny dla konsultanta, trenera i coacha – paradygmatu jakiego używamy w myśleniu o organizacjach, np. modele kompetencyjne oparte na podejściu behawioralnym nie uwzględniają sposobu myślenia, patrząc na organizację mechanistycznie, spytamy „dlaczego ludzie się kłócą”, w myśleniu systemowych spytamy raczej „ po co się kłócą, co im to daje?”.

Zwieńczeniem konferencji był warsztat o coachingu narzędziowym przygotowany z pełnym profesjonalizmem i czasem na praktyczne działanie przez świetnie uzupełniającą się dwójkę z Entrepreno – Justynę Matras i Marka Amrongowicza. Ciekawa metoda oparta o metody coachingowe a służąca treningowi zachowań, konkretnych umiejętności, przydatna np. dla trenerów, kierowników zespołów. W dużym skrócie metoda opiera się o nastepujące kroki: Klient definiuje cel, np. praca nad umiejętnością wyrażania pochwał dla swojego zespołu. Opisuje dokładnie sytuację, w której udzielał pochwały, a np. zarzuca sobie, że brzmiała ona nieszczerze lub sztucznie, może też odegrać taką scenę z coachem. Wspólnie z nim następnie odnajduje swoje zasoby oraz tzw. rezerwy, czyli elementy, z których można dodatkowo skorzystać. Dalsze etapy pracy polegają na generowaniu różnych możliwości, rozwiązań i ćwiczeniu ich w bardzo praktyczny sposób np. powtarzaniu konkretnych zachowań (też mowy ciała, tonu głosu) i wypowiedzi. Najbardziej przekonuje mnie w tej metodzie fakt, że praca opiera się na indywidualnym stylu klienta i sam wybiera on zachowanie i sposób działania, który będzie dla niego odpowiedni.